Het avontuur is begonnen! (Buenos Aires & Mendoza)

Hola a todos, oftewel hallo iedereen!

Het is alweer anderhalve week geleden dat ik voor het laatst afscheid nam van jullie en van het koude Nederland. Momenteel lig ik dan ook in mijn korte broek, en een t-shirtje in mijn dormitorio (=slaapzaal) dit eerste reisverslag te typen. Mendoza, zo heet de plaats waar ik nu al een aantal dagen verblijf, maar laten we bij het begin beginnen.. Daar gaan we!

Op vrijdag 13 maart was het dan zover, ik zou voor 5 maanden vertrekken richting Zuid-Amerika. De landen die ik zou gaan bezoeken: Argentinië, Chili, Bolivia, Peru, Ecuador en Colombia. De voorbereidingen waren al een tijdje aan de gang (route uitstippelen, vaccineren, verzekeringen regelen, backpackspullen kopen etc.), maar buiten een lijntje op een kaart en wat globale informatie over elk land (waarvoor dank Niels Rikken en de kinderen van het Montessori College Nijmegen) had ik eigenlijk nog geen idee van wat me te wachten stond. Toch zou op die dag de grote reis gaan beginnen.... De vlucht was heerlijk, het eten was goed, ik heb heerlijk kunnen slapen, en een vriendelijke stewardess kwam tijdens haar ronde telkens uitgebreid een praatje maken. Ook zij zou een paar dagen gaan genieten van al het moois dat Argentinië te bieden heeft. Toen ik echter vertelde dat ik mijn reis alleen zou gaan doen, en ook nog eens zo lang, vertelde ze dat ze dat toch wel erg spannend vond. Ik zou liegen als ik dat ook niet een beetje vond.

Eenmaal aangekomen in Buenos Aires viel meteen op hoe modern en westers de stad is. Als ik niet zou weten dat ik meer dan 11.000 km ver weg zou zitten, zou ik dan ook zeggen dat ik in een stad in Spanje was beland. Snel genoeg zou ook blijken waarom Buenos Aires het Parijs van Zuid-Amerika wordt genoemd. Na de paspoort controle stond er netjes een shuttlebus te wachten die mij richting mijn eerste hostel bracht. Ik had tot dan toe eigenlijk nog nooit in een hostel geslapen, maar het concept is ideaal moet ik zeggen. Je slaapt gemiddeld met 6 personen op een kamer. Je hebt je eigen bed, een locker voor je backpack, en als je geluk hebt is het ontbijt inbegrepen en maken ze 's morgens een heerlijk omeletje voor je klaar. De receptie van het hostel was 24/7 bemand, en om binnen te komen, drukte je gewoon op de bel waarna de receptionist vroeg: ¿Si quién es? (Ja wie is daar?), iets wat ik nog vaak zou horen de eerste dagen. Maar genoeg over de voorbereidingen en het leven in hostels. Jullie willen cultuur en mooie ervaringen... Nou, Buenos Aires is prachtig! Het is een stad met meer dan 13 miljoen inwoners (ter vergelijking, in Nederland zijn we net de 17 miljoen grens gepasseerd), heel erg groot dus. Elke wijk is dan ook meer een soort kleine stad op zich, dan een wijk zoals we die doorgaans in Nederland kennen.

De eerste dag bezocht ik samen met twee franse meiden, de wijken La Boca en San Telmo. De eerste heel erg kleurrijk en een beetje shabby. Overal in de straten werd de tango gedanst en westernachtige gebouwen sierde de straten. San Telmo aan de andere kant was veel meer een alternatieve wijk, met kleine boetiekjes, markten en veel mooie straatjes. Een Spaans biertje sloot de dag. Tijd om te gaan slapen. De volgende dag was ik er echter weer vroeg uit om een stukje te gaan hardlopen en meer van de stad te gaan zien. Deze keer sloot een jongen uit Zwitserland aan, en was een van de Franse meisjes alweer vetrokken richting haar volgende bestemming. We bezochten deze keer een markt in San Telmo, en sloten de dag af met een wandeling door de moderne haven Puerto Madero (inclusief een brug van de Valenciaanse architect Calatrava), en een echte Argentijnse BBQ met Argentijnse Malbec. De dag erna was de verjaardag van de jongen uit Zwitserland, dus besloten we om 's avonds te gaan stappen. Een goed idee zo bleek. Eerst kwamen we terecht bij een percussie show, waar eigenlijk alleen maar Argentijnen waren, en later trokken we door de straten achter de band aan richting de afterparty in een plaatselijke discotheek. De dag erna was het alweer tijd om te vertrekken richting de volgende bestemming, Mendoza.

Een tocht van zo'n 15 uur. Uiteindelijk zouden dit er echter 22 worden door een defect aan de bus. Ik zal jullie het hele verhaal besparen, maar het kwam erop neer dat we in "the middle of nowhere" stil kwamen te staan, zonder een idee wanneer het probleem opgelost zou worden (een typisch Zuid-Amerikaans probleem ^^). Inmiddels was het rond 00.00 plaatselijke tijd (NL -4 uur). Pas na 3 uur wachten werd op zeer toepasselijke wijze gevraagd of ik (en alle anderen) wilden overstappen op een streekbus, waarna onze bagage zou worden nagestuurd. Dit alles gebeurde met de woorden; ¿y tu gringo? Het viel kennelijk op dat ik niet van hier ben ^^. Een ding dat je op reis natuurlijk niet wilt, is te worden gescheiden van je backpack. Dit werd hem dus niet. Vijf uur later vetrok de bus pas richting Mendoza. Eenmaal aangekomen bij het hostel was ik helemaal kapot. Maar een korte siësta deed wonderen.

Mendoza is vooral bekend om haar rode wijnen, en dan vooral de Malbec. Ik besloot dan ook om meteen de eerste avond een wine & bike tour te boeken voor de volgende dag, en mee te doen met de wijnproeverij in de avond. Omdat het St. Patrick's day was en er twee meisjes uit Ierland in het hostel verbleven besloot ik samen met een stel uit Australië om ook mee te gaan. Een geweldige avond. De volgende morgen kon ik echter nog niet veel zin opbrengen om wijn te gaan proeven, maar eenmaal in de bus was de zin al snel terug. We waren met vijf, en kregen bij elk wijnhuis (bodega) uitgebreide uitleg en de mogelijkheid om vragen te stellen over het proces en de wijnen zelf. Het fietsen werd na bodega nummer twee echter al een stuk moeilijker, maar een goede lunch deed wonderen. Voor de geïnteresseerden, we bezochten de huizen: Dante Robino, Manuel Mini en Adrover. In het hotel was het tijd om te leren hoe je echte Argentijnse Empanadas maakt, een typisch gerecht hier.
De volgende dag ben ik zelf Mendoza gaan verkennen. Een mooie compacte stad met meerdere universiteiten, enkele prachtige parken en wederom een westerse binnenstad. De dag erop zou ik eigenlijk vertrekken, maar door een foutje in mijn planning moest ik maar een paar dagen langer blijven. Nog een beetje chagrijnig op mezelf, ging ik op mijn bed liggen waarna een jongen uit Roemenië de kamer binnenkwam. Na wat small talk bleek dat hij een jaar in Nijmegen had gewoond, en dat hij vaak in Groesbeek was gaan mountainbiken in die tijd. Geweldig! Een sticker van coffeeshop de kronkel kon natuurlijk niet achterblijven ^^.

De dag erna zouden we samen optrekken, en we maakten plannen om de volgende dag te gaan hiken. Ongeveer 4 uur hiervandaan ligt de Acongagua bergtop. Dit is de op een na hoogste bergtop van de wereld (na de Mount Everest). Dit wilden we wel eens met onze eigen ogen zien, dus we boekten een busticket bij de busterminal, deden onze inkopen, en daar gingen we de volgende dag. 05.00 uur, zo laat ging mijn wekker. Nog een beetje slaperig trokken we richting de bus, en een paar uur later zaten we al op een hoogte van 2700 meter (een verschil van meer dan 1700 meter met Mendoza). Vanaf het kleine dorpje Puente del Inca gingen we te voet verder, richting het park dat voor de bergtop lag. Hier kregen we uitgebreid instructies over de moeilijkheid van de tocht, wat we allemaal mee moesten nemen en wat we vooral niet moesten doen. Een pittig tochtje zo zou blijken (spoiler alert: ongeveer halverwege hebben we de tocht moeten afblazen). De hike begon met een leuke wandeling door het park met prachtige uitzichten op het andesgebergte, meren en natuurlijk de besneeuwde bergtop. Na een uur door de zinderende hitte te hebben gelopen, kwamen we echter aan bij het einde van de toeristische route. Vanaf hier was het alleen toegankelijk vol bikers en bergbeklimmers, we keken elkaar aan en zetten de tocht voort. Binnen 5 minuten was het glooiende landschap echter al verruild voor stevige bergpassen, en was het lachen er al snel vanaf. Bezweet en met een ademhaling van een zwangere zeehond wilden we echter nog niet opgeven. Een voorbijkomende sherpa gaf ons laternog een beetje extra moed.

De toeristen waren inmiddels al lang uit het zicht verdwenen (gek hè? ^^) en een half uur lang was het al doodstil tijdens de wandeling. Toen, ongeveer op hetzelfde moment zeiden we tegen elkaar, hier moeten we het opgeven, dit is te moeilijk. Na een korte rustpauze draaiden we om en keerden we in etappes terug naar het dorpje. Eenmaal aangekomen hadden we een tocht achter de rug van ongeveer 8 uur, en waren we al meer dan 13 uur wakker. In de bus duurde het dan ook niet lang voordat we allebei sliepen. Het Mendoza-avontuur werd de volgende dag afgesloten met een heerlijke Argentijnse BBQ en waarom ook niet, nog wat meer rode wijn.

Nu is het tijd om Argentinië achter mij te laten, de laatste pesos op te maken, en met de bus richting Santiago in Chili te gaan. Ook de Roemeense jongen gaat die kant op, dus we hebben afgesproken om vanavond daar alvast weer een biertje te drinken... to be continued!

Hasta la próxima trouwe lezers, ik mis jullie, en mocht je nog iets meer willen weten, app of Facebook gerust. Foto's zullen snel volgen :)